Bir zamanlar gökyüzünde birbirlerini çok seven, bir bulutla yıldız vardı... Bulut, gökyüzünün en şeker, en pembe bulutu; yıldızsa, en parlak, umudu en çok yansıtan yıldızıydı...
Gökyüzündeki her varlık onların sevgisini kıskanırdı. Tatlı bir kıskançlıktı onlarısınkisi...
Ama biri vardı ki; bulut ve yıldızın ayrılmalarını yürekten istiyordu. Hem de, yıldızın en yakın arkadaşı olmasına ragmen.
Bulut biraz saftı, kimseyi kıramazdı. Yıldızsa, bulut için elinden gelen herşeyi yapabilir, herkese meydan okuyabilirdi. Zaten onun için bulutu, bir de çok sevdigi dostu, peri vardı.
Bir derdi oldugunda gider periye anlatırdı. Nereden bilebilirdi ki, perinin birgün bunların hepsini yıldızla bulutun ayrılmaları için kullanacagını?...
Bir gün nazar degdi bulutla yıldıza... Hiç yoktan bir sebep yüzünden tartıştılar. Bulut, çekti gitti, hatalı olmasına ragmen. Yıldızsa, ''Nasılsa bulutum beni seviyor, dönecektir...'' diye düşündü. Fakat hiç bir şey bekledigi gibi gitmedi. Bulut dönmedi. Kimbilir, belki de cesaret edemedi dönmeye...
Tek bir gerçek vardı ki; ikisininde çok üzgün olduklarıydı...
Gökyüzündeki iyilik melekleri bile agladılar onların durumlarına, ama ne fayda...
Ertesi gün, yıldız olanları en yakın dfostu periye anlattı. Periyse, göstermelik bir hüzne büründü. Eline büyük bir fırsat geçmişti. Artık hayatı boyunca kıskandıgı kişiye karşı kozları vardı elinde. O kişi; en yakın dostu yıldız olmasına ragmen, kullanacaktı kozlarını. Hem de büyük bir zevkle...
Bulutun yanına gitti ve yıldızın artık onu sevmedigini söyledi. Bulut ise üzüldü, boynunu büktü ama elinden hiçbirşey gelmeyeecegini düşündü. Çünkü yıldız inatçıydı. Bir kere ''olmaz'' dediyse bir daha 'olur' demezdi. Peri de, bulutun bu üzgün durumundan yararlanıp, ona olan sevgisini itiraf etti. Bulut da kimseyi kıramadıgı için, perinin yıldızın yerine geçmesine izin verdi...
Yıldız; günlerce bulutun dönmesini, ondan af dilemesini bekledi... Ama bulut gelmedi.
Bir gün yıldız, bulutun yanına gidip, konuşmaya karar verdi. Gece yola çıktı.
Bulut, dostu sandıgı periyle birlikte ayda eleleydi... Melekler dayanamayıp, tüm olan biteni anlattılar yıldıza... Çok üzüldü ve çaresiz, döndü arkasına gitti. Yavaş yavaş sönmeye başladı.
O günden sonra yıldız söndü, ışık veremez oldu. Bulutsa artık ne o kadar pembe, ne de o kadar kadifeydi. Yıldız, ilk zamanlar herşeyden vazgeçti, hayata küstü... Ama kolay pes etmezdi. Kısa bir süre sonra hayatla ilgili önemli kararlar verdi:
O güne kadar hiç görmedigi güneşin yanına gidecekti ve biraz daha ışık isteyecekti ondan. Çok geçmeden, görmedigi güneşin yanına gitti. Ondan yansıtması için biraz daha ışık istedi. Güneş ışık yerine sevgisini verdi yıldıza...
O gün bugündür, yıldız; dünyaya güneşin sevgisini yansıtır. Bulutsa; hep gözyaşlarını akıtır dünyaya...
Bir de yüreginde kopan fırtınaları...